احمد پژمان درگذشت

به گزارش فیلمزی، موسیقی احمد پژمان بخشی از حافظۀ جمعی ماست؛ نوایی که نه‌فقط تصویرهای سینما و تلویزیون را جان می‌بخشید، بلکه روح زمانه‌ای را ثبت می‌کرد که با همۀ فراز و فرودهایش در دل نغمه‌ها جاودانه شد. احمد پژمان از آن دسته هنرمندانی بود که حضورش فقط به یک نقش یا یک اثر محدود نمی‌شد؛ او در تمام طول زندگی‌اش میان نت‌ها، تصاویر و حتی قاب‌های بازیگری زیست.

پژمان کار خود را در دهۀ ۵۰ با تلویزیون آغاز کرد و «دلیران تنگستان» همایون شهنواز نخستین تجربۀ مهم آهنگسازی او بود. همان‌جا بود که برای نخستین‌بار نشان داد موسیقی‌اش تنها همراهی تصویر نیست، بلکه شخصیت مستقل و زنده‌ای دارد. چند سال بعد، همکاری با بهمن فرمان‌آرا در «شازده احتجاب» جایگاه او را به‌عنوان یکی از جدی‌ترین آهنگسازان سینمای ایران تثبیت کرد.

در دهه‌های بعد، پژمان بارها و بارها با موسیقی‌اش قلب سینما را به تپش واداشت: «بوی کافور، عطر یاس» و «خانه‌ای روی آب» فرمان‌آرا، «باران» و «بید مجنون» مجید مجیدی و «کیمیا»ی احمدرضا درویش تنها بخشی از کارنامۀ پربار اوست. موفقیت‌ در جشنوارۀ فیلم فجر نیز این مسیر را برای او روشن‌تر کرد. او توانست برای بار نخست در سیزدهمین دورۀ جشنوارۀ فیلم فجر برای آهنگسازی فیلم «کیمیا» نامزد شود و برای دومین مرتبه در جشنوارۀ هجدهم برای ساخت موسیقی فیلم «بوی کافور عطریاس» و همچنین برای سومین بار در جشنوارۀ نوزدهم فیلم فجر برای ساخت موسیقی «باران» سیمرغ بلورین بهترین موسیقی متن را از آن خود کند.

اما پژمان فقط آهنگساز نبود؛ او در مقام بازیگر هم ردپایی از خود به‌جا گذاشت. حضورش در فیلم «ماهی» به‌عنوان بازیگرِ نخستین تجربۀ کارگردانی کامپوزیا پرتوی شاید پررنگ‌ترین نمونه باشد؛ حضوری که نشان می‌دهد برای او هنر مرزی نداشت و از هر مسیری می‌توانست خودش را روایت کند.

از میان ۱۸ اثری که در کارنامه‌اش ثبت شده است، بیشترشان سینمایی‌اند؛ و همین کافی است تا او را یکی از مؤثرترین آهنگسازان تاریخ سینمای ایران بدانیم. پژمان با موسیقی‌اش برای ما خاطره ساخت و خاطره‌ها ماندگارتر از هر قاب و هر تصویرند.

احمد پژمان حالا دیگر در میان ما نیست، اما هر بار که تم ملودیک «شازده احتجاب» یا نوای پرشور «باران» در گوش‌مان می‌پیچد، او دوباره زنده می‌شود؛ هنرمندی که صدایش از دل تاریکی سالن سینما تا همیشه شنیده خواهد شد.