لهجه دنیل دی لوئیس در Anemone ستاره «بازی تاج و تخت» را میخکوب کرد
بازگشت دنیل دی لوئیس به سینما معمولی نیست. مثل همیشه، داستان‌های پشت صحنه به اندازه‌ی خود فیلم جذاب است. به‌گزارش فندوم وایر، همبازی او در این فیلم، شان بین (که همه او را با «بازی تاج و تخت» می‌شناسیم)، از وسواس دیوانه‌وار دی-لوئیس در اجرای نقش پرده برداشته است. این بار، همه‌چیز حول یک لهجه می‌چرخد: لهجه غلیظ شفیلدی.
شان بین که خود اهل شفیلد است، از دقت دی-لوئیس در تقلید این لهجه‌ی خاص حیرت‌زده شده. او در مصاحبه‌ای با USA Today تعریف می‌کند: «ما همه چیزهای زیادی در مورد روش بازیگری او شنیده‌ایم. این روش برایش خوب کار می‌کند و او در تمام طول فیلمبرداری در نقش باقی می‌ماند. او تمام مدت با لهجه‌ی شفیلدی با من صحبت می‌کرد، حتی وقتی داشتیم یک فنجان چای می‌خوردیم. حس می‌کردم دارم با یکی از رفقای شفیلدی‌ام حرف می‌زنم – او واقعاً لهجه را درآورده بود.»
این غرق شدن در نقش، فراتر از صحنه‌ی فیلمبرداری است. این یک دگردیسی کامل است. پسرش، رانن دی-لوئیس، خاطره‌ای سورئال را به یاد می‌آورد که این جنون خلاق را به خوبی تصویر می‌کند. او تعریف می‌کند که دو هفته قبل از شروع فیلمبرداری، پدرش با او تماس می‌گیرد، اما این دنیل دی-لوئیس پشت خط نبوده، بلکه «رِی»، شخصیت فیلم، بوده است.
خود دی-لوئیس این فرآیند را یک گذار نرم و ضروری می‌داند. او در گفت‌وگو با The New York Times توضیح می‌دهد که امیدوار است روز اول فیلمبرداری، یک رویارویی بزرگ با دوربین نباشد، بلکه ادامه‌ی کاری باشد که از هفته‌ها قبل شروع شده است. او می‌گوید: «من باید راهم را برای نادیده گرفتن همه‌ی آن ابزار و تجهیزات پیدا کنم... امیدوارم که این [فیلمبرداری] حس تداوم کاری را داشته باشد که از قبل در حال انجام است، اینکه هرگز چیزی به اسم روز اول وجود نداشته باشد.»
فیلم Anemone که ایده‌اش از یک فیلم کوتاه شروع شد، همان جرقه‌ای بود که کوره‌ی خلاقیت این بازیگر بزرگ را دوباره شعله‌ور کرد. بازگشت او نه برای یک موفقیت تجاری بزرگ (گیشه‌ی ۳۱۰ هزار دلاری فیلم گواهی بر این مدعاست)، بلکه برای عشقی عمیق به هنر و فرصتی برای همکاری با پسرش است. او از هیاهوی شهرت گریزان بود، اما هرگز نتوانست از خود بازیگری فرار کند. بازگشت او، بازگشت یک هنرمند واقعی به خانه‌اش است.