تریلر Hamnet منتشر شد؛ خلق «هملت» از غم بی‌انتهای شکسپیر
کند، سنگین و حتی گاهی خسته‌کننده است. فیلمی که کارگردانش، کلویی ژائو، با وسواس روی کلوزآپ‌های غرق در اشک و رنج بازیگرانش تمرکز کرده است. درست زمانی که آماده می‌شوید تا فیلم را در ذهن خود بایگانی کنید، بیست دقیقه‌ی پایانی از راه می‌رسد و همه‌چیز را تغییر می‌دهد. این تجربه‌ی تماشای «همنت» (Hamnet) است؛ فیلمی که به شما یادآوری می‌کند گاهی صبر کردن در سینما پاداشی فراموش‌نشدنی دارد.
جردن رویمی به مناسبت انتشار تریلر از تجربه دیدن «همنت» می‌گوید: پس از درخشش در جشنواره‌هایی چون تلوراید و تورنتو، «همنت» به عنوان یکی از مدعیان اصلی اسکار مطرح شد. اما آیا این ستایش‌ها کاملاً به‌جا هستند؟ نه واقعاً. اثر جدید خالق Nomadland آن شاهکار بی‌نقصی نیست که بسیاری از منتقدان توصیفش می‌کنند، اما یک برگ برنده‌ی اساسی دارد: یک پایان‌بندی استثنایی که کل فیلم را از نو معنا می‌کند.
داستان فیلم بر اساس رمان تحسین‌شده‌ی مگی اوفارل شکل گرفته و به زندگی شخصی ویلیام شکسپیر می‌پردازد. ماجرای مرگ پسر یازده‌ساله‌اش، همنت، و این ایده که تراژدی «هملت» از دل این سوگ عظیم زاده شد. فیلم رابطه‌ی عاشقانه‌ی شکسپیر جوان (با بازی پل مسکال) و همسرش اگنس (با بازی خیره‌کننده‌ی جسی باکلی) را به تصویر می‌کشد. اما ژائو بیش از حد روی این بخش تمرکز می‌کند و ریتم فیلم را کند می‌سازد. ما به عنوان تماشاگر، منتظریم تا خودِ همنت را بشناسیم و نبودنش را عمیقاً حس کنیم، اما فیلم در این زمینه تعلل می‌کند.
جایی که روایت ژائو دچار لغزش می‌شود، این جسی باکلی است که فیلم را روی شانه‌هایش حمل می‌کند. بازی او در نقش اگنس، زنی که در روستای خود یک بیگانه محسوب می‌شود، چیزی فراتر از یک اجرای معمولی است؛ حضوری قدرتمند و بی‌نهایت تأثیرگذار. اما ستاره‌ی اصلی فیلم، بی‌تردید همان پرده‌ی آخر است. جایی که سوگ شخصی یک خانواده در هم‌شکسته، به زایش یک اثر هنری جاودان منجر می‌شود.
ژائو در دقایق پایانی، با همراهی موسیقی مسحورکننده‌ی «On the Nature of Daylight» از مکس ریشتر، به هدف اصلی فیلمش می‌رسد: نمایش قدرت دگرگون‌کننده‌ی هنر. غمی که در چهاردیواری یک خانه محبوس بود، ناگهان به احساسی جهانی تبدیل می‌شود که همه‌ی ما می‌توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم.
در نهایت، «همنت» یک تجربه‌ی سینمایی نامتوازن است. فیلمی که شاید برای ۸۰ درصد از زمانش شما را کاملاً مجاب نکند، اما با آن پایان‌بندی ویرانگر و درخشان، تمام کاستی‌های پیشین خود را جبران می‌کند و تا مدت‌ها در ذهن شما باقی می‌ماند. سوال اینجاست: آیا یک پایان عالی می‌تواند یک فیلم خوب بسازد؟ «همنت» به ما می‌گوید گاهی اوقات، پاسخ مثبت است.