بازنشستگی تعطیل! جان ویلیامز برای فیلم جدید اسپیلبرگ موسیقی می‌سازد
بعضی خبرها مثل یک قطعه موسیقی آشنا، ناگهان شما را به بهترین خاطراتتان پرتاب می‌کنند. خبر بازگشت جان ویلیامز افسانه‌ای برای ساخت موسیقی فیلم جدید استیون اسپیلبرگ، دقیقاً از همین جنس است. استاد ۹۳ ساله‌ی موسیقی فیلم که در سال ۲۰۲۳ اعلام بازنشستگی کرده بود، تصمیم گرفته برای دوست و همکار قدیمی‌اش یک بار دیگر به استودیو برگردد و برای فیلم جدید و مرموز او درباره‌ی UFOها، جادوی همیشگی‌اش را خلق کند.
این خبر هیجان‌انگیز را اولین بار دیمین وتزل، رئیس مدرسه‌ی جولیارد، تأیید کرد و به‌گزارش ورلد آو ریل، ویلیامز همین حالا در لس‌آنجلس مشغول کار با اسپیلبرگ است. ویلیامز پیش از این اعلام کرده بود که The Fabelmans و Indiana Jones 5 آخرین آثار او خواهند بود، اما ظاهراً وسوسه‌ی همکاری با اسپیلبرگ برای یک ماجراجویی دیگر، قوی‌تر از تصمیم بازنشستگی بوده است. این خبر فقط یک به‌روزرسانی ساده نیست؛ یک رویداد سینمایی است.
این فیلم که با نام‌های موقت «Disclosure» یا «The Dish» شناخته می‌شود، سی‌امین همکاری مشترک این دو غول سینما خواهد بود؛ رابطه‌ای هنری که پنج دهه پیش با فیلم The Sugarland Express آغاز شد. از ۵۲ نامزدی اسکار ویلیامز که رکوردی تاریخی است، ۱۷ مورد آن برای فیلم‌های اسپیلبرگ بوده؛ آثاری که موسیقی‌شان با روح ما گره خورده است، از تم دلهره‌آور Jaws گرفته تا ملودی‌های رؤیایی E.T (ئی.تی. موجود فرازمینی). و قطعات حماسی و غم‌انگیز Schindler’s List.
اطلاعات چندانی از خود فیلم در دست نیست، اما تکه‌های پازل، تصویر هیجان‌انگیزی را می‌سازند. اسپیلبرگ برای نوشتن فیلم‌نامه دوباره به سراغ دیوید کپ، نویسنده Jurassic Park رفته است. گروه بازیگران نیز فهرستی درخشان از استعدادهاست: امیلی بلانت، جاش اوکانر، کالین فرث، ایو هیوسن و کلمن دومینگو. فیلم‌برداری هم مثل همیشه بر عهده‌ی یار جدانشدنی اسپیلبرگ، یانوش کامینسکی بوده است.
اما سرنخ اصلی درباره‌ی حال‌وهوای فیلم را جاش اوکانر، یکی از بازیگران اصلی، به ما می‌دهد. او این فیلم را به آثار «کلاسیک» و قدیمی اسپیلبرگ تشبیه کرده و مستقیماً از E.T. و Close Encounters of the Third Kind نام برده است: بله، یک جورهایی علمی تخیلی است... خب، نمی‌دانم. قرار نیست چیزی بگویم [...] اما به حال‌وهوایی متفاوت از کارهای اخیرش بازمی‌شود. چیزی که قبلاً انجام می‌داد و مدتی بود به سراغش نرفته بود.
این یعنی اسپیلبرگ پس از دو اثر تحسین‌شده و شخصی‌تر خود یعنی West Side Story و The Fabelmans، دوباره به ژانری بازگشته که خود از بنیان‌گذاران اصلی آن است: سینمای شگفتی و امید. و چه کسی بهتر از جان ویلیامز می‌تواند با نت‌هایش، احساس نگاه کردن به آسمان شب و انتظار برای دیدن یک ناشناخته‌ی دوست‌داشتنی را به موسیقی ترجمه کند؟ این همکاری، فقط ساخت یک فیلم جدید نیست؛ یک بازگشت رؤیایی به جادوی خالص سینماست.
کدام موسیقی متن جان ویلیامز برای فیلم‌های اسپیلبرگ برای شما خاطره‌انگیزترین است؟