پاسخ دنیل دی لوئیس به اتهامات برایان کاکس: «مسئولش من نیستم!»
بازیگری گاهی صحنه‌ی تقابل فلسفه‌هاست؛ جایی که دو غول هنری بر سر یک مفهوم با یکدیگر شاخ به شاخ می‌شوند. این بار، ماجرا بر سر یکی از جنجالی‌ترین سبک‌های بازیگری، یعنی متد اکتینگ، و درگیری کلامی بین دو اسطوره است: برایان کاکس، پدرسالار بی‌رحم سریال وراثت (Succession)، و دنیل دی لوئیس، مردی که نامش با این سبک گره خورده است.
همه چیز از انتقادات کاکس به هم‌بازی‌اش در سریال وراثت، جرمی استرانگ، شروع شد. کاکس با اینکه استعداد استرانگ را ستایش می‌کند، از پایبندی افراطی او به متد اکتینگ سر صحنه گله‌مند است و معتقد است این کار می‌تواند محیط را برای دیگران خصمانه کند. او در اظهارنظری جنجالی، به نوعی دی-لوئیس را مقصر این رویکرد استرانگ دانست. اما حالا، ستاره خون به پا خواهد شد که سال‌ها بود از بازیگری کناره‌گیری کرده، سکوت خود را شکسته است.
به گزارش فندوم وایر، دی لوئیس هرگونه مسئولیتی در قبال سبک بازیگری استرانگ را رد کرده و از این اتهام ابراز شگفتی کرده است: «اگر فکر می‌کردم در طول همکاری‌مان در فرایند کاری او دخالت کرده‌ام، وحشت‌زده می‌شدم. اما فکر نمی‌کنم این‌طور بوده باشد. پس نمی‌دانم این حرف لعنتی از کجا آمده. جرمی استرانگ بازیگر بسیار خوبی است، نمی‌دانم چطور کارش را انجام می‌دهد، اما من هیچ مسئولیتی در قبال آن احساس نمی‌کنم.»
برایان کاکس پیش‌تر گفته بود که استرانگ باید کمی رها کند و از استعداد ذاتی‌اش لذت ببرد. او در مصاحبه‌ای با Town & Country گفته بود: «او همچنان همان آدم (نقشش) باقی می‌ماند، چون حس می‌کند اگر جای دیگری برود، آن را از دست می‌دهد. اما این‌طور نیست! استرانگ بااستعداد است. او یک استعداد لعنتی دارد. وقتی این موهبت را داری، جشنش را بگیر. برگرد به کارت و یک پک ماریجوانا بزن!»
اما دی لوئیس از کلیشه‌ای شدن مفهوم «متد اکتینگ» و تقلیل آن به «یک‌جور جنون» عصبانی است. او توضیح می‌دهد که این سبک برای او به معنای حرفه‌ای‌گری و احترام به هنر است، نه کارهای عجیب و غریب مانند فرستادن موش مرده برای همکاران. به گفته‌ی او، هدف این است که در نقش باقی بماند تا کاراکتری «زنده و در حال نفس کشیدن» برای تعامل دیگر بازیگران خلق کند. او می‌گوید: «اینکه مدام می‌گویند 'اوه، او کاملاً متد عمل کرد' عصبانی‌ام می‌کند... من ترجیح می‌دهم در آب بمانم و شنا کنم، تا اینکه مدام داخل و خارج بپرم یا بین برداشت‌ها شوخی‌های بی‌مزه بکنم.»
این جدال کلامی، بیش از یک اختلاف نظر ساده، نمایانگر دو دیدگاه متفاوت به هنر بازیگری است: یکی بر پایه‌ی همکاری و پویایی گروهی و دیگری متمرکز بر غرق‌شدگی فردی در عمق یک نقش. هر دو از سوی استادان این حرفه مطرح می‌شوند و این پرسش را باقی می‌گذارند که مرز میان تعهد به هنر و ایجاد مزاحمت برای دیگران کجاست.
شما در این بحث طرفدار کدام بازیگر هستید؟ نظرتان را برای ما بنویسید.