اشک و قول تام کروز پس از دریافت اولین اسکار: سینما هویت من است + عکس
شبی که گذشت، برای هالیوود یک شب معمولی نبود. شبی بود که یکی از بزرگترین ستاره‌هایش، مردی که دهه‌ها با سرعت از فیزیک جلو زده، از هواپیما آویزان شده و گیشه را به تنهایی نجات داده، بالاخره مجسمه‌ی طلایی اسکار را در دستانش گرفت. تام کروز، در سن ۶۳ سالگی، در مراسم «گاورنرز اواردز» (Governors Awards) اولین اسکار خود را، یک اسکار افتخاری، دریافت کرد؛ جایزه‌ای که بیشتر شبیه به رسمیت شناختن یک عمر عاشقی بی‌قید و شرط با سینما بود تا یک تقدیر ساده.
به گزارش فندوم وایر، این جایزه توسط آلخاندرو گونزالس ایناریتو، کارگردان سرشناسی که کروز در فیلم آینده‌اش با او همکاری می‌کند، اهدا شد. کروز اما به جای یک تشکر خشک و خالی، با همان انرژی تمام‌نشدنی‌اش، یک قول بزرگ به سینما و دوست‌دارانش داد:
می‌خواهم بدانید که هر کاری بتوانم برای این هنر انجام خواهم داد؛ برای حمایت و قهرمان‌پروری از صداهای جدید، برای محافظت از چیزی که سینما را قدرتمند می‌کند. و امیدوارم با استخوان‌های شکسته‌ی کمتری همراه باشد.
این بیانیه‌ی مردی بود که سینما برایش شغل نیست، بلکه هویت است. او با صداقتی کم‌نظیر گفت: «سینما مرا به دور دنیا می‌برد. به من کمک می‌کند تا تفاوت‌ها را درک کنم و به آن‌ها احترام بگذارم. انسانیت مشترکمان را به من نشان می‌دهد... به همین دلیل ساختن فیلم کاری نیست که انجام می‌دهم، بلکه کسی است که هستم.»
شاید عجیب به نظر برسد، اما این اولین اسکار تام کروز بود. او پیش از این چهار بار نامزد دریافت این جایزه شده بود اما هرگز آن را به خانه نبرده بود. آکادمی نقش‌های ماندگار او را نادیده گرفته بود؛ از بازی احساسی‌اش در «مرد بارانی» (Rain Man) گرفته تا تقابل نفس‌گیرش با جک نیکلسون در «چند مرد خوب» (A Few Good Men) و نقش پیچیده‌اش در «چشمان کاملاً بسته» (Eyes Wide Shut) که هنوز هم موضوع بحث سینمادوستان است.
به همین دلیل، این اسکار افتخاری حس یک جایزه‌ی «خسته نباشی» را ندارد. بیشتر شبیه به اعتراف هالیوود است که می‌گوید: «باید خیلی زودتر این کار را می‌کردیم.» این جایزه برای مردی است که در ۶۳ سالگی هنوز با هیجانی کودکانه درباره‌ی سینما حرف می‌زند، انگار همان نوجوانی است که یواشکی وارد یک صحنه‌ی فیلم‌برداری شده و دیگر هرگز آنجا را ترک نکرده است. کروز برای اثبات خود نیازی به اسکار نداشت، کارنامه‌اش گویای همه‌چیز بود؛ اما حالا که این مجسمه‌ی طلایی در دستانش قرار گرفته، همه چیز سر جای درستش قرار گرفته است.