جیمز کامرون به نتفلیکس تاخت: اسکار جای فیلم‌های شما نیست
به گزارش ورلد آو ریل، جیمز کامرون خالق فرانچایزهایی همچون ترمیناتور و آواتار، مردی که گیشه را بهتر از هرکس دیگری می‌شناسد، شمشیری کلامی را علیه بزرگ‌ترین غول سرگرمی جهان، نتفلیکس، از رو بسته و موجودیت فیلم‌های این پلتفرم در رقابت اسکار را زیر سؤال برده است.
ماجرا از جایی شروع شد که شایعه‌ی تلاش جدی نتفلیکس برای خرید کمپانی برادران وارنر، یکی از ستون‌های هالیوود، قوت گرفت. در مصاحبه‌ای با مت بلونی در پادکست The Town، کامرون بدون هیچ ملاحظه‌ای به این موضوع واکنش نشان داد و اعلام کرد که این معامله یک «فاجعه» خواهد بود. او وعده‌های تد ساراندوس، مدیرعامل نتفلیکس، مبنی بر حفظ اکران سینمایی فیلم‌های وارنر را با خنده‌ای تلخ، «طعمه آب‌نبات‌چوبی» برای ساده‌لوحان خواند.
من فکر می‌کنم این [استراتژی] تا مغز استخوان فاسد است. یک فیلم باید برای سینما ساخته شود و جوایز اسکار برای من هیچ معنایی ندارند اگر به معنای سینما نباشند. به نظرم آکادمی [اسکار] هم‌دست شده و این وحشتناک است.
کامرون معتقد است فیلم‌های نتفلیکس تنها در صورتی باید اجازه‌ی رقابت در اسکار را داشته باشند که یک «اکران معنادار» را تجربه کنند؛ چیزی حدود «یک ماه در ۲۰۰۰ سینما». این در حالی است که ساراندوس پیش از این، تجربه‌ی سنتی سینما رفتن را «ایده‌ای منسوخ» خوانده و ادعا کرده بود که نتفلیکس در حال «نجات هالیوود» است.
نبردی برای مشروعیت
اما چرا یک جایزه‌ی اسکار بهترین فیلم برای نتفلیکس این‌قدر حیاتی است؟ پاسخ در یک کلمه خلاصه می‌شود: مشروعیت. این غول استریمینگ که حالا بیش از ۳۰۰ میلیون مشترک دارد، سال‌هاست صدها میلیون دلار خرج می‌کند تا به این قله برسد، اما هر بار دست خالی بازمی‌شود. از «رُما» و «مرد ایرلندی» گرفته تا «قدرت سگ» و «در جبهه غرب خبری نیست»، همگی نامزدهای پرهزینه‌ای بودند که در نهایت به رقبای سینمایی خود باختند.
دلیل این ناکامی‌های سریالی چیست؟ بخشی از آن به خود اهالی هالیوود برمی‌شود. بسیاری از اعضای آکادمی اسکار – از تهیه‌کنندگان و کارگردانان تا صاحبان سالن‌های سینما – نتفلیکس را دشمنی می‌بینند که مدل کسب‌وکار آن‌ها را تهدید می‌کند. آن‌ها چرا باید به فیلمی رأی دهند که متعلق به شرکتی است که کمر به نابودی تجربه‌ی پرده‌ی نقره‌ای بسته است؟
در این میان، همراهی فیلم‌سازان بزرگی چون گرتا گرویگ و گیرمو دل تورو با نتفلیکس نیز به این بحث دامن زده است. این همکاری‌ها، چه عمدی و چه غیرعمدی، این پیام را به استودیوها و مخاطبان مخابره می‌کند که شاید دیگر مدل سینمایی ارزش جنگیدن ندارد.
حالا در فصل جوایز ۲۰۲۵، نتفلیکس بار دیگر با فیلم‌هایی مانند «فرانکنشتاین» و «رویاهای قطار» به میدان آمده است؛ فیلم‌هایی که همگی همان اکران محدود و دو سه هفته‌ای را برای کسب صلاحیت اسکار تجربه کرده‌اند. نبرد میان پادشاه گیشه و غول استریمینگ، در واقع نبردی برای تعریف آینده‌ی سینماست؛ نبردی که برنده‌ی آن، مسیر داستان‌گویی در دهه‌های آینده را مشخص خواهد کرد.