کارگردان «بلوند» و راز دوامش پس از جنجال فیلم در هالیوود: دوستم برد پیت!
سه سال از اکران طوفانی «بلوند» (Blonde) در نتفلیکس میگذرد، اما زخمهای ناشی از واکنشهای تند منتقدان انگار هنوز تازه است. اندرو دامنیک، کارگردان استرالیایی فیلم، پس از آن اثر جنجالی تقریبا ناپدید شده بود و بسیاری گمان میکردند که او در نوعی «زندان کارگردانان» خودخواسته یا ناخواسته گرفتار شده است. اما حالا، او در جشنواره فیلم مراکش سکوتش را شکسته و حرفهای شنیدنی زیادی برای گفتن دارد؛ از گیجیاش نسبت به حجم انتقادات گرفته تا نقش کلیدی دوست قدیمیاش، برد پیت، در زنده نگه داشتن دوران فیلمسازیاش.
به گزارش ورلد آو ریل، دامنیک در این گفتوگوی مفصل، که جردن رویمی آن را پوشش داده، به واکنشهای دوقطبی به فیلم زندگینامهایاش درباره مرلین مونرو پرداخت. او اعتراف کرد که از حجم نفرتپراکنی علیه فیلمش، که آنا د آرماس را در نقش اصلی داشت، شگفتزده شده است:
«من نمیفهمم چرا بعضیها با فیلم ارتباط برقرار نکردند. از واکنشها غافلگیر شدم. بلوند چیزی شبیه یک فیلم ترسناک است و گمان میکنم این چیزی بود که مردم انتظارش را نداشتند. اما من دوستش دارم.»
«بلوند» از همان لحظهی نخستین نمایش در جشنواره ونیز، به سیبل اصلی سینمای سال ۲۰۲۲ تبدیل شد. این رواندرام با درجهبندی سنی NC-17، به خاطر تصویر بیرحمانه و قربانیگونهاش از مونرو، به شدت مورد حمله قرار گرفت. منتقدان، دامنیک را به «زنستیزی» متهم کردند و موجی از مقالات، فیلم را «واپسگرایانه» خواندند. به نظر میرسید فرهنگ عمومی از اثری که حاضر نبود مونرو را در چارچوب کلیشهای «توانمندسازی زنان» به تصویر بکشد، خشمگین است.
فیلم با تمسخر فراوانی روبهرو شد و حتی جایزه بدترین فیلم سال را در تمشک طلایی از آن خود کرد؛ قضاوتی که امروز بیشتر شبیه یک تسویهحساب گروهی به نظر میرسد تا یک ارزیابی منصفانه. با این حال، در میان این همه تحقیر، یک اتفاق عجیب رخ داد: بازی خیرهکننده آنا د آرماس برای همین نقش، نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر زن شد! این نامزدی که با کنار زدن گزینههای محبوبی مانند ویولا دیویس و دنیل ددوایلر به دست آمد، فریادهای «نژادپرستی» را علیه آکادمی بلند کرد، هرچند خود د آرماس یک بازیگر لاتینتبار است.
بخش جذاب دیگر گفتوگوی دامنیک، به همکاری مداومش با برد پیت بازمیگردد؛ ستارهای که در فیلمهای «قتل جسی جیمز به دست رابرت فورد بزدل» و «آنها را به نرمی بکش» بازی کرده و تهیهکنندگی «بلوند» را نیز بر عهده داشته است. اگر برایتان سوال است که چرا دامنیک با وجود فیلمهایی که معمولا در گیشه موفق نیستند همچنان به کار ادامه میدهد، پاسخ یک نام است: برد پیت.
«برد دلیل کار کردن من است. قضیه اینطور است که من یک فیلم میسازم و بعد آنها مرا در زندان کارگردانان میاندازند. سپس برد به هیئت آزادی مشروط مراجعه میکند و میگوید: ببینید، او درسش را یاد گرفته. این بار قرار است یک چیز مشتریپسندتر بسازد. او از من محافظت میکند. من واقعا خوششانسم که چنین دوستیای دارم.»
با وجود تمام این حواشی، «بلوند» طرفداران سرسخت و وفاداری هم پیدا کرد. سینماگران بزرگی چون پدرو آلمادوار و پل شریدر زبان به تحسین آن گشودند و حتی در نظرسنجیهای برخی وبسایتهای سینمایی، به عنوان یکی از بهترین فیلمهای سال انتخاب شد. حالا به نظر میرسد برد پیت یک بار دیگر به نجات دوستش آمده تا اندرو دامنیک، با آن نگاه منحصربهفرد و بیپروا، بتواند دوباره پشت دوربین قرار بگیرد و داستان تازهای را روایت کند؛ داستانی درباره «مذهب یا معنویت» یا شاید اثری کاملا تجربی با استفاده از هوش مصنوعی.
شما جزو طرفداران «بلوند» بودید یا منتقدانش؟ نظرتان را برای ما بنویسید.