تحسین شگفتانگیز نولان از «گناهکاران»: مرا به یاد «پرتقال کوکی» انداخت
به گزارش ورلد آو ریل، اتفاقی ویژه برای فیلم جدید رایان کوگلر، یعنی «گناهکاران» (Sinners)، رخ داده و کمپین اسکار این فیلم را وارد مرحلهی تازهای کرده است. نولان در یک جلسه نمایش ویژه، صحنهای از این فیلم را همسطح آثار کارگردان افسانهای، استنلی کوبریک، دانسته است.
اما کدام صحنه توانسته خالق «اوپنهایمر» را تا این حد به وجد بیاورد؟ صحنهای که در آن شخصیت منفی فیلم، رمیک، به همراه خونآشامهای تازهاش با آهنگ فولکلور ایرلندی «جاده سنگی به دوبلین» شروع به رقص میکنند. نولان در گفتگو با کوگلر، این صحنه را یک «وارونگی موسیقایی تماشایی» خواند و آن را با لحظهی نمادین آواز خواندن در فیلم «پرتقال کوکی» مقایسه کرد.
«فیلم تو، آن رقص ایرلندی، بسیار تکاندهنده بود. این واقعا تماشاییترین وارونگی موسیقایی از زمان صحنهی آواز در باران کوبریک [در فیلم پرتقال کوکی] است. منظورم این است که ما [ایرلندیها] مگر با تو چه کرده بودیم؟»
این تحسین بیدلیل نیست. گروهی از خونآشامهای سیاهپوست در حال اجرای یک رقص سنتی ایرلندی. انرژی انفجاری و شاد این رقص با وحشت ذاتی موقعیت ترکیب میشود و لحظهای خلق میکند که در آن رقص به بخشی از خودِ ژانر وحشت تبدیل میشود. این صحنه یکی از چند سکانس درخشان «گناهکاران» است که در ذهن تماشاگر حک میشود.
از جادوی بلوز تا جنون خونآشام
البته قلب تپندهی فیلم جای دیگری است: سکانس موسیقی در یک «جوک جوینت» (کافههای محلی سیاهپوستان در جنوب آمریکا). وقتی شخصیت اصلی فیلم شروع به نواختن میکند، فیلم به یک فانتزی سوررئال تبدیل میشود. درامرهای آفریقایی، گیتار بلوز و حتی پژواکهایی از سبکهای موسیقی آینده در هم میآمیزند تا تصویری قدرتمند از حافظهی فرهنگی، میراث و تاریخ موسیقی سیاهپوستان آمریکا خلق کنند. این بخش یک سوررئالیسم بصری محض است.
«گناهکاران» در بخشهای زیادی عالی عمل میکند. مقدمهچینی، بازگشت دو برادر به زادگاهشان و همراه کردن شخصیتهای محلی، حسی قوی از اجتماع و تعلیق ایجاد میکند. اما فیلم با ورود خونآشامها در ۲۰ دقیقه پایانی، ناگهان مسیرش را گم میکند و به یک حمام خون خشن و تارانتینویی تبدیل میشود که انسجام روایی خود را از دست میدهد. با این حال، فیلم با یک مؤخرهی درخشان با حضور اسطورهی بلوز، بادی گای، به پایان میرسد که نشان میدهد «گناهکاران» پر از لحظات بهیادماندنی است.
به نظر میرسد «گناهکاران» بیش از هر چیز یک پدیدهای آمریکایی است. فیلم در گیشهی بینالمللی چندان موفق نبود و تحسین منتقدان خارجی نیز به اندازهی همتایان آمریکاییشان نبود. برای مثال، در فرانسه، با وجود استقبال کلی مثبت، بسیاری از تماشاگران فیلم را ناهمگون و نامتوازن دانستند.
با این همه، «گناهکاران» یک مدعی جدی اسکار به شمار میرود. این فیلم در فهرست ۱۰ فیلم برتر سال بسیاری از منتقدان قرار گرفته و موفقیت تجاریاش به عنوان یک اثر اورجینال و غیر اقتباسی، نویدبخش روزهای خوبی برای صنعتی است که به شدت به چنین موفقیتهایی نیاز دارد. تحسین فردی مانند نولان نیز میتواند وزنهی مهمی برای جلب نظر رأیدهندگان آکادمیست.