ادای احترام به میراث ژانلوک گدار | فابریس آراگنو با «دریاچه» در لوکارنو
در میانهٔ راه جشنوارهٔ بینالمللی فیلم لوکارنو هستیم و حال فابریس آراگنو، فیلمساز سوئیسی و همکار دیرینهٔ ژانلوک گدار، با فیلم جدیدش «دریاچه» (Le Lac) در بخش رقابتی اصلی این رویداد حضور یافته است. این فیلم، روز چهارشنبه، ۲۳ مرداد ۱۴۰۴ برای نخستینبار بهنمایش درمیآید و در بخش رقابت برای دریافت جایزهٔ پلنگ طلایی قرار دارد.
«دریاچه» روایتی شاعرانه و مینیمالیستی از یک مسابقهٔ پنج روزهٔ قایقرانی در دریاچهای بزرگ است؛ جایی که دو شخصیت میانسال، با سکوت و نگاههای سنگین، میان طبیعت باشکوه و طوفانهای درونیشان در حرکت هستند. فیلم، دیالوگهای سنگین را کنار گذاشته و اجازه میدهد مناظر، احساسات را بیان کنند؛ از غروبهای رزگلد رنگ گرفته تا مههای کوهستانی و ابرهای متراکم بارانزا.
آراگنو در گفتوگویی با Variety، دربارهٔ نگاهش به سینما گفت:
سینما را هنری در تقاطع نقاشی و عکاسی (تصویر)، موسیقی (صدا و سکوت)، رقص (حرکت) و شعر (بهخاطر سکوتی که برمیانگیزد) میدانم. این هنر، بهترین ابزار برای بیان نابیانشدنیهاست.
او افزود که پیش از استفاده از واژهها، ابتدا تصویری را میبیند؛ تصویری عظیم با صداهای چندلایه، تاریکی و سکوت، که میتواند واقعیت ثبتشده را به ترکیبی شاعرانه تبدیل کند.
ایدهٔ ساخت «دریاچه» از سال ۲۰۱۳ شکل گرفت؛ زمانیکه آراگنو برای نمایشگاهی دربارهٔ نقاشیهای دریاچهٔ ژنو، ویدئویی با عنوان «نامرئی» ساخت. او با الهام از تضاد میان آنچه در مناظر دیده میشود و آنچه در درون انسانها طنینانداز میشود، تصمیم گرفت این رابطهٔ بصری و احساسی را در قالب یک فیلم سینمایی بسط دهد.
در این فیلم، کلوتیلد کوراو، بازیگر فرانسوی، و برنار استام، قایقران حرفهای سوئیسی، نقشآفرینی میکنند. آراگنو دربارهٔ آنها گفته:
آنها در برابر دوربین ما، یکدیگر را یافتند؛ نه بازیگر و نه قایقران، بلکه دو انسان، تنها و باهم، در دل طبیعت.
فیلم «دریاچه» نهتنها ادای احترامی به زیباییهای طبیعت و سکوت درونی انسانها است، بلکه بازتابی از میراث سینمایی ژانلوک گدار نیز محسوب میشود؛ فیلمسازی که آراگنو بیش از دو دهه با او همکاری داشت و حالا با این اثر، ردپای نگاه تجربی و شاعرانهٔ او را ادامه میدهد.