خاموشی نقاش نور: ادواردو سرا، فیلمبردار هری پاتر درگذشت
به گزارش World of Reel، بعضی فیلمها را میتوان در هر لحظه متوقف کرد و قاب تصویر را مثل یک نقاشی کلاسیک تماشا کرد. فیلم «دختری با گوشواره مروارید» (۲۰۰۳) یکی از آنهاست؛ اثری که نورپردازی نرم و بافتهای آرامشبخش آن، انگار از دل یک تابلوی نقاشی یوهانس ورمیر بیرون آمده است. مردی که پشت این جادوی بصری ایستاده بود، ادواردو سرا، یکی از تاثیرگذارترین و در عین حال کمهیاهوترین مدیران فیلمبرداری ۴۰ سال اخیر بود که در ۸۱ سالگی از میان ما رفت.
سرا، هنرمندی پرتغالیالاصل که در فرانسه آموزش دیده بود، کارنامهای شگفتانگیز داشت که در آن درامهای اروپایی و صمیمی در کنار بلاکباسترهای جهانی قرار میگرفتند. او با دو نامزدی اسکار برای فیلمهای «بالهای کبوتر» (۱۹۹۷) و همان «دختری با گوشواره مروارید»، جایگاه خود را در تاریخ سینما تثبیت کرد. اما هنر او فراتر از این دو فیلم بود.
او کارش را با همکاری با کارگردانان موج نوی فرانسه مثل پاتریس لوکنت و کلود شابرول آغاز کرد و یک زبان بصری خاص برای سینمای فرانسه در دهههای ۸۰ و ۹۰ میلادی تعریف کرد؛ تصاویری فروتنانه که در عین سادگی، درخششی درونی داشتند.
چرخش به هالیوود: از ابرقهرمان تا جادوگر
شاید عجیبترین بخش کارنامه سرا، ورود غیرمنتظرهاش به هالیوود بود. ام. نایت شیامالان او را برای ساختن فضای سنگین، تاریک و سایهوار فیلم «نشکستنی» (Unbreakable) انتخاب کرد؛ فیلمی که بخش بزرگی از ماندگاریاش را مدیون تصاویر بینظیر سراست. بعدتر، او به دنیای پرالتهاب «الماس خونین» (۲۰۰۶) رفت و در نهایت، دیوید ییتس کلید جهان جادویی هری پاتر را به دستان او سپرد تا دو فیلم پایانی این مجموعه، یعنی «هری پاتر و یادگاران مرگ» - قسمت اول و دوم را فیلمبرداری کند.
اما شاهکار بصری او شاید فیلم «چه رویاهایی که میآیند» (۱۹۹۹) باشد؛ جایی که او با ضربات امپرسیونیستی از نور و رنگ، زندگی پس از مرگ را به یک تابلوی نقاشی زنده و سورئال تبدیل کرد و یکی از خیرهکنندهترین فیلمهای دهه ۹۰ را خلق کرد.
ویژگی اصلی کار سرا، ایجاد تعادل میان زیبایی نقاشانه و خویشتنداری عاطفی بود. او با تکنیکهای پرزرقوبرق توجه را به خود جلب نمیکرد، بلکه به قدرت تصویر برای انتقال حس اعتماد داشت. بهترین قابهای او ساده و بیدردسر به نظر میرسند، اما میدانیم که پشت هر کدام، وسواس و هنری طاقتفرسا نهفته است. ادواردو سرا شاید یک نام آشنا برای همه نبود، اما تصاویرش برای همیشه در تاریخ سینما زنده خواهند ماند؛ چه در قابهای ورمیرگونهاش و چه در سایههای بروس ویلیس زیر ایستگاه قطار فیلادلفیا. یک استاد بیهیاهو که هنر واقعیاش را در سکوت خلق کرد.
کدام فیلم ادواردو سرا را بیشتر دوست داشتید؟ نظرتان را برای ما بنویسید.