پیش از فینچر، این کارگردان آسیایی قلب تارانتینو را ربوده بود!
کوئنتین تارانتینو، فیلمساز پرآوازه و البته همیشه صریح آمریکایی، هرگز از ابراز علاقهاش به دیگر فیلمسازان ابایی نداشته است. او اخیراً در یک پادکست با همان اعتمادبهنفس همیشگیاش اعلام کرد: «فکر میکنم من و دیوید فینچر دو تا از بهترین کارگردانها هستیم.» این ستایش از فینچر، که برای سینمای سرد، دقیق و هیپنوتیزمکنندهاش در آثاری چون «هفت» و «باشگاه مشتزنی» شناخته میشود، قابل درک است. اما داستان تحسین تارانتینو یک فصل پنهان و جذابتر هم دارد.
پیش از آنکه فینچر به چنین جایگاهی در دنیای تارانتینو برسد، یک کارگردان آسیایی بود که حس خویشاوندی عمیقی در او بیدار کرده بود. بهگزارش Fandom Wire، تارانتینو سالها پیش در مصاحبهای با لسآنجلس تایمز درباره وونگ کار وای، کارگردان موج نوی سینمای هنگ کنگ، گفته بود: «وقتی «چانگکینگ اکسپرس» را دیدم، حس کردم در یک جاده حرکت میکنیم. آن حس خویشاوندی یا رفاقتی را که یک هنرمند با شنیدن ترانهی هنرمندی دیگر حس میکند، تجربه کردم.»
این دو فیلمساز، با هزاران کیلومتر فاصله، در دو سوی اقیانوس، زبان سینمایی مشترکی داشتند. شیفتگی به فرهنگ پاپ، روایتهای غیرخطی و ساختن شخصیتهای بهیادماندنی از دل روزمرگی، پلی بود که آنها را به هم وصل میکرد. در زمان اکران «چانگکینگ اکسپرس» در سال ۱۹۹۴، منتقدان بهسرعت به شباهتهای سبکی آن با آثار تارانتینو اشاره کردند؛ انرژی سرکش، کاتهای سریع و رنگهای پر جنبوجوش فیلم، همه یادآور امضای کارگردان «پالپ فیکشن» بود.
از حرف تا عمل: وقتی تارانتینو برای یک رفیق، شرکت ساخت!
اما تحسین تارانتینو هرگز در حد حرف باقی نماند. او که میدید سینمای آمریکا چطور فیلمهای مستقل و خارجی درخشان را نادیده میگیرد، در سال ۱۹۹۵ دست به کار بزرگی زد. او زیرمجموعهای در شرکت میرامکس با نام «رولینگ تاندر پیکچرز» (Rolling Thunder Pictures) تأسیس کرد تا بهطور تخصصی به پخش و توزیع همین فیلمهای کالت، مستقل و خارجی بپردازد.
یکی از اولین و مهمترین فیلمهایی که با اعتبار و نام تارانتینو تحت این لیبل در آمریکا توزیع شد، همان «چانگکینگ اکسپرس» وونگ کار وای بود. این حرکت هوشمندانه، نام کارگردان هنگ کنگی را در غرب بر سر زبانها انداخت و راه را برای شناخت بینالمللی او هموار کرد. «رولینگ تاندر» با اکران فیلمهایی چون «سوناتین» تاکشی کیتانو و «خواهران تیغکش»، چشمانداز سینمای مستقل آمریکا را برای همیشه تغییر داد. این داستان نشان میدهد که تارانتینو فقط یک فیلمساز بزرگ نیست، بلکه یک سینمادوست واقعی است که از اعتبارش برای بلند کردن صدای هنرمندانی که آنها را «روح خویشاوند» خود میداند، استفاده میکند.
شما کدام فیلمهای وونگ کار وای یا دیوید فینچر را بیشتر دوست دارید؟ نظراتتان را با ما در میان بگذارید.