واکنش‌های منتقدان به فیلم The Smashing Machine

جشنواره فیلم ونیز همیشه آبستن حوادث و شگفتی‌هاست اما پانزده دقیقه تشویق بی‌امان، اشک‌های دواین جانسون و بنی سفدی و فریاد تماشاگری که گفت راک غوغا کرده، سطح دیگری از غافلگیری است. فیلم «ماشین درهم‌کوبنده» (The Smashing Machine) به کارگردانی بنی سفدی و با بازی دواین جانسون، نه فقط یک فیلم، که یک بیانیه‌ی غافلگیرکننده بود. بیانیه‌ای که می‌گوید دواین «راک» جانسون، ستاره‌ی عضلانی فیلم‌های اکشن، می‌تواند یک بازیگر درام قدرتمند باشد؛ آن‌قدر قدرتمند که از همین حالا نامش در گمانه‌زنی‌های اسکار شنیده می‌شود.

به گزارش Rotten Tomatoes با انتشار اولین نقدهای فیلم از سوی رسانه‌های معتبری چون ورایتی، هالیوود ریپورتر و ایندی‌وایر، موجی از ستایش برای بازی جانسون به راه افتاده است. او در نقش مارک کِر، قهرمان هنرهای رزمی ترکیبی (MMA) که با اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می‌کند، تصویری کاملاً متفاوت از خود به نمایش گذاشته است. اوون گلیبرمن از مجله ورایتی می‌نویسد: «جانسون، با تغییر کامل ظاهرش (انگار بازیگر جدیدی است)، به جنبه‌ی خاموش و پنهان مارک کیفیتی رازآلود می‌بخشد. او یک بازی خارق‌العاده ارائه می‌دهد.»

این تحسین‌ها فقط به یک منتقد محدود نیست. بسیاری بر این باورند که این بهترین و آسیب‌پذیرترین بازی دوران حرفه‌ای جانسون است. جفری مک‌نب از ایندیپندنت معتقد است: «این خام‌ترین و آسیب‌پذیرترین حالتی است که جانسون تا به حال روی پرده سینما داشته است. وقتی او را این‌چنین بی‌پرده ببینید، دیگر هرگز صحنه‌های اکشن همیشگی‌اش را به همان شکل تماشا نخواهید کرد.» به نظر می‌رسد جانسون در پشت گریم و پروتزهای سنگین، نه تنها چهره، که روح خود را نیز برای ایفای این نقش دگرگون کرده است.

«ماشین درهم‌کوبنده» یک فیلم ورزشی کلیشه‌ای با الگوی صعود و سقوط و پیروزی نهایی نیست. جردن مینتزر از هالیوود ریپورتر اشاره می‌کند که فیلم «هرگز یک ناک‌اوت به سبک راکی تحویل نمی‌دهد و حتی تلاشی هم برای این کار نمی‌کند.» در عوض، فیلم به یک درام انسانی درباره‌ی اعتیاد، عشق و مبارزه‌ی درونی یک ورزشکار تبدیل می‌شود. در این میان، بازی درخشان امیلی بلانت در نقش همسر مارک نیز نقشی حیاتی دارد. رایان لاتانزیو از ایندی‌وایر از فیلم به عنوان «یک دوئت شیرین میان جانسونی به شکل قابل توجهی بی‌پیرایه و امیلی بلانتی فوق‌العاده درخشان» یاد می‌کند.

اما در میان این همه ستایش، یک صدای مخالف قدرتمند نیز وجود دارد. کوین ماهر از روزنامه تایمز با بی‌رحمی تمام، فیلم را زیر سوال برده و آن را یک فریب بزرگ می‌داند: «این فیلم معادل یک الماس «تقلبی» در فصل جوایز است. شبیه یک مدعی اسکار به نظر می‌رسد، مانند یک مدعی اسکار می‌درخشد، اما در بازبینی دقیق‌تر، کاملاً پلاستیکی و عمدتاً بی‌ارزش است.»

با این حال، به نظر می‌رسد این نظر تند در اقلیت قرار دارد. اکثر منتقدان معتقدند که بنی سفدی با تکیه بر بزرگ‌ترین سلاح خود، یعنی ستاره‌ی فیلمش، توانسته از کلیشه‌ها فرار کند و درامی تأثیرگذار بسازد. «ماشین درهم‌کوبنده» شاید همه را راضی نکند، اما یک چیز مسلم است: این فیلم تصویری که از دواین جانسون در ذهن داشتیم را برای همیشه تغییر داده است و حالا باید منتظر ماند و دید که آیا این تغییر، او را به مجسمه‌ی طلایی اسکار خواهد رساند یا نه. هر چه که هست کارخانه احیای سفدی باز هم یک خروجی موفق از بازتولد بازیگران دارد.

شما فکر می‌کنید دواین جانسون می‌تواند برای این نقش اسکار بگیرد؟ نظرتان را برایمان بنویسید.