هوش مصنوعی فیلم گمشده اورسن ولز را بازسازی می‌کند!

در تاریخ سینما، قصه‌های تلخ و شیرین بسیاری وجود دارد، اما کمتر داستانی به اندازه‌ی سرنوشت فیلم «امبرسون‌های باشکوه» (The Magnificent Ambersons) تراژیک و افسانه‌ای است. فیلمی که اورسن ولز آن را فرزند راستین خود می‌دانست، اما استودیوی RKO با بی‌رحمی تمام، ۴۳ دقیقه از آن را حذف و پایانی خوش‌بینانه به آن تحمیل کرد. آن ۴۳ دقیقه‌ی گمشده، به قول ویلیام فریدکین، به «جام مقدس سینما» تبدیل شد؛ گنجی که دهه‌هاست سینمادوستان در آرزوی یافتنش هستند.

حالا، در دورانی که فناوری مرزهای خیال را جابه‌جا می‌کند، به نظر می‌رسد این انتظار به شکلی غیرمنتظره به پایان نزدیک می‌شود. به گزارش World of Reel، شرکت Showrunner که از حمایت آمازون برخوردار است، اعلام کرده که با توسعه‌ی یک مدل هوش مصنوعی پیشرفته، قصد دارد آن ۴۳ دقیقه‌ی افسانه‌ای را بازسازی کند. این پروژه قرار است با ترکیبی از هوش مصنوعی، مواد آرشیوی و فیلم‌برداری جدید، روح گمشده‌ی فیلم ولز را به کالبد آن بازگرداند.

این تلاش فناورانه، حاصل سال‌ها کار مقدماتی است. فیلم‌سازی به نام برایان رز، پنج سال از عمر خود را صرف بازسازی دیجیتالی صحنه‌ها و قاب‌بندی‌ها بر اساس ۳۰ هزار فریم گمشده کرده است. حالا قرار است هوش مصنوعی با استفاده از تکنیک‌های انتقال چهره و حالت بدن (Face and Pose Transfers)، بازیگران اصلی را به شکلی شگفت‌انگیز شبیه‌سازی کند. اما این تمام ماجرا نیست. همزمان با این تلاش دیجیتال، یک جستجوی کاملاً سنتی و انسانی نیز در جریان است.

در سوی دیگر این داستان، آرشیویستی به نام جاشوا گراسبرگ، وسواس‌گونه به دنبال نسخه‌ی فیزیکی و اصلی فیلم می‌شود. او سرنخ‌ها را از آرشیوها تا مجموعه‌داران خصوصی دنبال کرده و حتی به امید یافتن حلقه‌های فیلمی که طبق اسناد RKO برای ولز به برزیل فرستاده شده بود، پهنه‌ی وسیع این کشور را زیر پا گذاشته است. با اینکه هنوز چیزی پیدا نشده، اما امید به وجود فیزیکی این نسخه، همچون شعله‌ای ضعیف در دل تاریکی، روشن مانده است.

این دو مسیر موازی، تقابلی جذاب میان سنت و مدرنیته را به تصویر می‌کشند. از یک سو، تیمی با الگوریتم‌ها و قدرت پردازش کامپیوترها تلاش می‌کند تا چشم‌انداز ولز را بر اساس یادداشت‌های باقی‌مانده از او بازآفرینی کند. از سوی دیگر، یک مرد با ایمانی تزلزل‌ناپذیر، غبار تاریخ را کنار می‌زند تا شاید خودِ اثر را، همان‌طور که از دستان خالقش خارج شده، پیدا کند.

تراژدی «امبرسون‌های باشکوه» از آن جهت عمیق‌تر است که حتی نسخه‌ی مثله‌شده‌ی آن نیز یک شاهکار بود. فیلم در دهه‌های ۷۰ و ۸۰ میلادی در فهرست ۱۰ فیلم برتر تاریخ از نگاه مجله‌ی معتبر Sight and Sound قرار گرفت، هرچند در سال‌های اخیر جایگاه خود را از دست داده است. کسانی که بخت تماشای نسخه‌ی اصلی ولز را داشتند، آن را چنین توصیف کرده‌اند: «معدود کسانی که نسخه‌ی اصلی ولز را دیدند، معتقد بودند این بزرگ‌ترین فیلمی است که تا به حال تماشا کرده‌اند.»

حالا سوال بزرگ این است: آیا بازسازی هوش مصنوعی می‌تواند آن عظمت گمشده را احیا کند یا تنها یک تقلید هوشمندانه از یک رویا خواهد بود؟ آیا این تلاش فناورانه، پایانی بر جستجوی رمانتیک گراسبرگ است یا هر دو مسیر در نهایت به یک حقیقت مشترک می‌رسند: احترام به بینش یک هنرمند بزرگ که دهه‌ها پیش، قربانی جاه‌طلبی‌های تجاری شد.

به نظر شما بازسازی با هوش مصنوعی می‌تواند جایگزین نسخه اصلی و گمشده‌ی یک فیلم شود؟