معرفی مستند Allen v. Farrow | رازهای پنهان آلن و فارو: شهرت، رسوایی و روایت‌های متضاد

مستند «آلن علیه فارو» روایت یک رازشکافی معاصر است؛ افشای پرونده‌ای که خانواده‌ای را پریشان ساخت و همزمان همچون تندبادی بر پیکرهٔ رسانه و افکار عمومی جهان وزیدن گرفت.

مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) در قالب چهار قسمت و به کارگردانی کیربی دیک و ایمی زی‌رینگ با همکاری پژوهشگر ایمی هردی، در فوریهٔ ۲۰۲۱ از شبکهٔ HBO پخش شد. این مجموعه به یکی از جنجالی‌ترین پرونده‌های خانوادگی و حقوقی هالیوود می‌پردازد؛ پرونده‌ای که در دههٔ ۹۰ میلادی رسانه‌ها را تکان داد و هنوز هم موضوع بحث و جدل است. «آلن علیه فارو» تنها یک مستند جنجالی غربی نیست؛ آینه‌ای است برای تأمل دوباره ما بر ارزش‌های خانواده، قدرت رسانه، و چالش‌های اخلاقی در عصر افشاسازی.

در بسیاری از جوامع، از جمله جامعه‌ٔ ما، تابوهای آشکارسازی آزار جنسی و ترس از انگ اجتماعی همواره سنگ بزرگی در مسیر بیان حقیقت بوده است. دیلن فارو، با صوتی بی‌لرزش و کلامی مستدل، موفق شد این سد را بشکند و صدای خود را به گوش میلیون‌ها نفر برساند؛ کاری که از منظر اجتماعی و انسانی، شایسته حمایت و تقدیر است. افشای تجربه‌ٔ شخصی در چنین سطحی، حرکتی فردی است که کنشی اجتماعی به‌ همراه می‌آورد و البته که می‌تواند موجب همدلی، دگرگونی نگرش‌ها و افزایش آگاهی عمومی نسبت به قربانیان آزار جنسی شود.

برخورد رسانه‌ها و افکار عمومی با دیلن، در طول سالیان، هنوز هم نمودی از چالش‌های عمیق برای دفاع از حقوق افراد آسیب‌دیده است. حمایت از او، نه فقط حمایت از یک قربانی، که دفاع از حق بیان، کرامت انسانی و مبارزه با ساختارهایی است که سال‌ها با سکوت یا انکار، حافظ منافع اقویا بوده‌اند.

این اثر جسورانه، فارغ از خط‌کشی‌های معمول، تماشاگر را به دل ماجرایی می‌بَرَد که دهه‌ها است رسانه‌ها و افکار عمومی را همچون زخمی تازه زنده نگه‌داشته است: پرونده‌ٔ اتهام جنسی وودی آلن علیه دخترخوانده‌ٔ خردسالش، دیلن فارو، که هم‌چون زلزله‌ای بنیان خانواده و افسانه‌ٔ هنری آلن را لرزاند. تمرکز اصلی اثر بر اتهام سوءاستفادهٔ جنسی وودی آلن از دخترخواندهٔ خردسالش، دیلن فارو قرار دارد. در کنار این محور، رابطهٔ پرتنش میان وودی آلن و میا فارو و پیامدهای رسانه‌ای و فرهنگی ماجرا نیز روایت می‌شود.

در مستند Allen v. Farrow، تعدادی از افراد کلیدی درگیر در پروندهٔ وودی آلن و میا فارو حضور دارند و مصاحبه‌هایی با آن‌ها انجام شده است. از مهم‌ترین افراد می‌توان به شخص میا فارو (بازیگر و مادر دیلان فارو)، دیلان فارو (دختر و شاکی اصلی)، رونان فارو (پسرِ روزنامه‌نگار و همان پسری که بسیار شبیه فرانک سیناترا است و این شباهت داستان خودش را دارد)، دوستان و اعضای خانواده نزدیک فارو، و کارشناسان و وکلای مرتبط با پرونده اشاره کرد. همچنین، شاهدان و متخصصان روانشناسی کودک، روزنامه‌نگاران تحقیقی مانند مایکل هوبز و ریچ مک‌کارتی، و افرادی از تیم حقوقی هر دو طرف در این مستند حضور دارند. خود وودی آلن از طریق نقل‌قول‌ها و فایل‌های صوتی حضور دارد و مصاحبه مستقیمی با او صورت نگرفته است. این مستند ترکیبی از روایت‌های فردی، مستندات، و مصاحبه با افراد مطلع درباره جزئیات و اثرات این پرونده جنجالی است.

مجموعهٔ چهار قسمتی «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) با رویکردی چندلایه ساخته شده است؛ رویکردی که به‌جای یک خط روایی ساده، چشم‌اندازهای گوناگون را در برابر مخاطب قرار می‌دهد. روایت از مصاحبه‌های تازه با میا فارو، دیلن فارو و اعضای خانواده آغاز و سپس با بهره‌گیری از فیلم‌های خانگی، اسناد حقوقی و گزارش‌های رسانه‌ای دههٔ ۹۰ میلادی، فضای آن دوران بازسازی می‌شود. این ترکیب، تجربه‌ای دوگانه ایجاد می‌کند: لمس روایت شخصی قربانی و مواجهه با بازتاب گستردهٔ رسانه‌ای و فرهنگی پرونده. مستند Allen v. Farrow در قالب چهار قسمت، با رویکردی سینمایی و روایی مستحکم، به بررسی یکی از جنجالی‌ترین پرونده‌های معاصر هالیوود می‌پردازد:

قسمت اول با نگاهی به آغاز رابطهٔ عاشقانه و کاری وودی آلن و میا فارو، مسیر شکل‌گیری خانواده آن‌ها و تصویری آسیب‌پذیر از زندگی خانوادگی‌شان را ترسیم می‌کند. در این بخش، تماشاگر با فضای سینمایی دهه ۱۹۸۰ و رابطهٔ پیچیده میان یک فیلمساز شهیر و بازیگر مشهور روبه‌رو می‌شود، جایی که عشق، هنر و مناسبات خانوادگی در هم می‌آمیزند و بذرهای بحران به‌آرامی کاشته می‌شوند.

قسمت دوم فضای خانهٔ فارو را پس از ظهور اتهامات تکان‌دهنده مورد واکاوی قرار می‌دهد؛ زمانی که ادعای سوءاستفاده جنسی، خانواده را به ورطهٔ بحران و رسانه‌ها و افکار عمومی را به شوک فرو می‌برد. این قسمت با لحن مستندسازانه، به بازسازی مسیر افشاگری‌های دیلان فارو می‌پردازد و پرسش‌هایی بنیادین دربارهٔ حقیقت، هویت و تأثیر رسانه بر بحران‌های شخصی مطرح می‌کند.

در قسمت سوم، تمرکز بر پیگیری حقوقی و پرونده قضایی است. جریان دادرسی، فشار رسانه‌ای، نحوه برخورد دادستان‌ها و وكلا و تضاد روایت‌ها در مرکز توجه قرار می‌گیرد. مستندساز، با اتکا به اسناد دادگاهی و مصاحبه‌های اختصاصی با وکلا و کارشناسان پرونده، تضادهای ساختاری عدالت در برابر قدرت و شهرت را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به تأمل در پیچیدگی دستگاه عدالت در موضوعات جنسی و کودک‌آزاری دعوت می‌کند.

قسمت چهارم به انعکاس پیامدهای بلندمدت این پرونده -هم برای افراد خانواده فارو و هم برای تصویر عمومی وودی آلن- اختصاص دارد. نویسندگان این قسمت، با نگاهی تحلیلی و آینده‌نگر، تأثیر پرونده را بر جنبش‌های اجتماعی (از جمله MeToo#)، رابطه شخصیت‌های داستان با رسانه و جامعه و بازخوانی حقیقت در حافظهٔ جمعی فرهنگ معاصر بررسی می‌کنند. پایان این مستند، با طرح پرسش‌هایی اخلاقی درباره مسئولیت هنرمند و جامعه در برابر آسیب دیدگان، بیننده را وادار به ذره‌ای تأمل در تصمیم‌گیری، قضاوت، برچسب‌زنی و البته جهت‌‌زدگی توسط رسانه و ابزارهای رسانه‌ای و هر آنچه قدرت تعریف می‌شود، وامی‌دارد.

تمرکز بر صدای دیلن فارو، ویژگی برجستهٔ ساختار روایی است. در بسیاری از مستندهای جنجالی، روایت میان چند شخصیت تقسیم می‌شود؛ اما در اینجا صدای قربانی در مرکز قرار دارد و بار عاطفی اثر را سنگین‌تر می‌کند. مخاطب مدام به یاد آورده می‌شود که پشت هر پروندهٔ حقوقی، زندگی و روان انسانی حضور دارد. روایت میا فارو نیز به‌عنوان مادر و شاهد اصلی، لایه‌ای دیگر از داستان را شکل می‌دهد و نشان می‌دهد چگونه یک چهرهٔ مشهور در برابر قدرت و نفوذ یک کارگردان سرشناس ایستادگی کرده است.

در مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) دو چهرهٔ اصلی در مرکز روایت قرار گرفته‌اند: میا فارو و وودی آلن. حضور میا فارو به‌عنوان مادر و شاهد مستقیم، نقشی تعیین‌کننده در شکل‌گیری روایت دارد. او تجربهٔ شخصی خود را بازگو می‌کند و در مقام بازیگری شناخته‌شده، صدای عمومی پرونده را تقویت می‌سازد. روایتش نشان می‌دهد چگونه زنی مشهور در برابر قدرت و نفوذ یک کارگردان سرشناس ایستادگی کرده و تلاش کرده است صدای دخترش شنیده شود.

در سوی دیگر، وودی آلن بیشتر از خلال اسناد، مصاحبه‌های گذشته و بازتاب رسانه‌ای معرفی می‌شود. مستند نشان می‌دهد شهرت و اعتبار هنری او به‌عنوان یکی از کارگردانان برجستهٔ سینما چه تأثیری بر روند پرونده و افکار عمومی داشته است. این تضاد میان جایگاه اجتماعی و هنری آلن با روایت‌های شخصی قربانی و خانوادهٔ فارو، به یکی از محورهای اصلی اثر بدل می‌شود. تمرکز بر این دو شخصیت، ساختار مستند را به تجربه‌ای دوگانه تبدیل می‌کند: از یک سو روایت انسانی و عاطفی خانواده‌ای آسیب‌دیده، و از سوی دیگر بازنمایی قدرت و نفوذ هنرمندی مشهور در عرصهٔ عمومی. این تقابل، مخاطب را به اندیشیدن دربارهٔ پرسش‌های بنیادین عدالت، شهرت و حقیقت سوق می‌دهد.

یکی از محورهای کلیدی در مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) بررسی جایگاه رسانه‌ها در شکل‌دهی افکار عمومی پیرامون پروندهٔ جنجالی وودی آلن و میا فارو است. در دههٔ ۹۰ میلادی، مطبوعات و تلویزیون روایت‌هایی متناقض ارائه کردند؛ گروهی با تمرکز بر شهرت و جایگاه هنری آلن به دفاع از او پرداختند و گروهی دیگر روایت‌های خانوادهٔ فارو را برجسته ساختند. همین تضاد رسانه‌ای، ماجرا را از سطح یک دعوای خانوادگی تا موضوعی ملی و فرهنگی بالا برد.

این بخش از مستند، نقدی جدی بر قدرت رسانه‌ها در بازنمایی حقیقت اجتماعی است. مخاطب درمی‌یابد که تعیین حقیقت تنها در دادگاه رخ نمی‌دهد؛ رسانه‌ها با بازآفرینی و تکرار روایت‌ها، نقشی اساسی در تثبیت یا تضعیف ادعاها ایفا می‌کنند. همین نگاه انتقادی، «آلن علیه فارو» را از یک روایت صرف به اثری تحلیلی و فرهنگی بدل می‌سازد.

یکی از برجسته‌ترین جنبه‌های مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) پرداختن به لایه‌های روان‌شناختی ماجرا است. روایت دیلن فارو از تجربهٔ کودکی‌اش بار عاطفی سنگینی دارد و نشان می‌دهد که مواجههٔ یک کودک با سوءاستفادهٔ احتمالی چگونه می‌تواند به بحران‌های عمیق روانی منجر شود. حضور تحلیل‌های کارشناسان و روان‌شناسان در اثر، بر این نکته تأکید می‌کند که چنین تجربه‌هایی آثار بلندمدتی بر ذهن و زندگی قربانیان بر جای می‌گذارند و حتی سال‌ها بعد نیز بر روابط خانوادگی و اجتماعی آنان سایه می‌اندازند.

مستند همچنین به تأثیر این پرونده بر کل خانوادهٔ فارو توجه دارد. روایت‌های میا فارو نشان می‌دهد که تلاش برای حمایت از فرزندان، او را در معرض فشارهای روانی و اجتماعی قرار داده است؛ فشارهایی که تنها از خود پرونده ناشی نمی‌شوند و واکنش‌های رسانه‌ای و افکار عمومی نیز آن‌ها را تشدید کرده‌اند. نمایش لحظات خصوصی خانواده، این واقعیت را آشکار می‌سازد که بحران‌های روانی در چنین شرایطی محدود به قربانی مستقیم نیست و تمامی اعضای خانواده را درگیر می‌کند. این نگاه روان‌شناختی، مستند را از سطح یک روایت حقوقی یا رسانه‌ای فراتر می‌برد. مخاطب درمی‌یابد که پشت هر پروندهٔ جنجالی، انسان‌هایی با احساسات، ترس‌ها و آسیب‌های واقعی حضور دارند.

بخش مهمی از مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) به بازخوانی روند حقوقی و قضایی پرونده اختصاص دارد. در اوایل دههٔ ۹۰ میلادی، پس از طرح اتهام سوءاستفادهٔ جنسی علیه وودی آلن، تحقیقات گسترده‌ای آغاز شد. پرونده به دادگاه کشیده شد، اما هیچ‌گاه به محکومیت نهایی نرسید؛ رخدادی که به یکی از بحث‌برانگیزترین نقاط در تاریخ حقوقی و رسانه‌ای آمریکا بدل شد.

کارگردانان با دقت، مسیر تحقیقات را بازسازی کرده‌اند؛ از بررسی‌های پزشکی و روان‌شناسی گرفته تا جلسات دادگاه و تصمیمات قضات. در این میان، تضاد میان روایت‌های رسمی و تجربهٔ شخصی قربانی برجسته می‌شود و پرسشی بنیادین پیش روی مخاطب قرار می‌گیرد: آیا نظام قضایی توانایی کامل برای حمایت از قربانیان در برابر افراد قدرتمند و مشهور را دارد؟

از زاویهٔ حقوقی، مستند نقدی جدی بر ضعف‌های ساختاری عدالت کیفری ارائه می‌دهد. نشان داده می‌شود که در پرونده‌هایی با حضور چهره‌های شناخته‌شده، فشار رسانه‌ای و نفوذ اجتماعی می‌تواند مسیر قضایی را تغییر دهد. همین نگاه انتقادی، «آلن علیه فارو» را از سطح یک روایت شخصی فراتر می‌برد و آن را به تحلیلی اجتماعی و حقوقی تبدیل می‌کند؛ تحلیلی که مخاطب را به تأمل دربارهٔ رابطهٔ میان عدالت، قدرت و شهرت وا‌می‌دارد.

از منظر فنی، مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) با دقت و کیفیتی چشمگیر ساخته شده است. موسیقی متن اثر، ساختهٔ مایکل ابلز، آهنگسازی شناخته‌شده در عرصهٔ سینمای اجتماعی، فضایی سنگین و پرتنش ایجاد می‌کند. استفاده از ملودی‌های مینیمال و تکرارشونده، حس اضطراب و فشار روانی را به مخاطب منتقل می‌سازد و با موضوع تلخ و حساس مستند هماهنگ است؛ انتخابی که بار عاطفی روایت را دوچندان می‌کند.

تدوین اثر، به دست میکائلا شوئر، پارکر لارامی و سارا نیونز، با ترکیب تصاویر گذشته و مصاحبه‌های تازه، ریتمی منسجم و پیوسته ایجاد کرده است. جابه‌جایی میان زمان حال و گذشته، مخاطب را به درک تأثیرات طولانی‌مدت پرونده نزدیک‌تر می‌کند. سکوت‌های طولانی و مکث‌های حساب‌شده نیز به‌عنوان ابزار روایی، بار روانی و عاطفی داستان را برجسته می‌سازند.

از منظر هنری، مستند توانسته میان روایت شخصی و تحلیل اجتماعی تعادل برقرار کند. این ترکیب، اثر را از سطح یک گزارش خبری فراتر برده و آن را به تجربه‌ای سینمایی چندوجهی تبدیل کرده است؛ تجربه‌ای که هم بر احساسات فردی تمرکز دارد و هم بر نقد ساختارهای اجتماعی و فرهنگی.

مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) فراتر از یک روایت خانوادگی یا حقوقی، تصویری انتقادی از فرهنگ هالیوود و جامعهٔ آمریکا ارائه می‌دهد. اثر نشان می‌دهد که شهرت و اعتبار هنری چگونه می‌تواند به‌عنوان سپری در برابر اتهامات جدی عمل کند. وودی آلن، در مقام یکی از کارگردانان برجستهٔ سینما، سال‌ها از جایگاه اجتماعی و هنری خود بهره برد تا روایت‌های مخالف به حاشیه رانده شوند.

مستند همچنین به فرهنگ سکوت می‌پردازد؛ فرهنگی که قربانیان سوءاستفاده را به‌دلیل فشار اجتماعی یا ترس از بی‌اعتبار شدن، از بیان تجربه‌هایشان بازمی‌دارد. روایت دیلن فارو و حمایت میا فارو در این مجموعه، تلاشی برای شکستن این سکوت و بازگرداندن صدای قربانی به مرکز توجه است. چنین رویکردی، اثر را به بخشی از جنبش گسترده‌تر حمایت از قربانیان و نقد ساختارهای قدرت در هالیوود پیوند می‌دهد.

از زاویهٔ اجتماعی، مستند نشان می‌دهد که پرونده‌های مشابه تنها به خانواده‌ها محدود نخواهند شد و به بخشی از حافظهٔ جمعی جامعه بدل می‌شوند. رسانه‌ها، افکار عمومی و نهادهای فرهنگی در شکل‌گیری و تثبیت روایت‌ها نقش تعیین‌کننده دارند. «آلن علیه فارو» با برجسته کردن این ابعاد، یادآور می‌شود که عدالت صرفاً در دادگاه جست‌وجو نمی‌شود؛ فرهنگ و جامعه نیز باید در پیگیری آن سهمی جدی داشته باشند.

انتشار مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) در فوریهٔ ۲۰۲۱ موجی گسترده از واکنش‌ها در رسانه‌ها و میان منتقدان برانگیخت. بسیاری از نشریات معتبر سینمایی و فرهنگی، این مجموعه را اثری جسورانه دانستند که صدای قربانی را در مرکز روایت قرار داده و فرهنگ سکوت در برابر سوءاستفاده را به چالش کشیده است. منتقدان در رسانه‌هایی چون The New York Times و Variety تأکید کردند که ترکیب اسناد آرشیوی با مصاحبه‌های تازه، روایتی به‌تعبیری چندضلعی و تأثیرگذار ساخته است.

در برابر این تحسین‌ها، گروهی از رسانه‌ها و طرفداران وودی آلن، مستند را یک‌جانبه و مغرضانه خواندند. آنان بر این باور بودند که اثر بیش از اندازه بر روایت خانوادهٔ فارو تمرکز کرده و فرصت کافی برای بازنمایی دیدگاه‌های آلن فراهم نکرده است. این نقدها نشان‌دهندهٔ حساسیت بالای موضوع و پیچیدگی پرونده‌ای است که سال‌ها افکار عمومی را درگیر کرده است.

واکنش‌ها در شبکه‌های اجتماعی نیز چشمگیر بود. بسیاری از کاربران با حمایت از دیلن فارو، مستند را گامی مهم در مسیر شنیده شدن صدای قربانیان دانستند. در مقابل، گروهی دیگر همچنان بر دستاوردهای هنری آلن تأکید کردند و پرسش‌هایی دربارهٔ جدایی میان زندگی شخصی هنرمند و آثار هنری او مطرح ساختند. همین بحث‌ها بار دیگر موضوع قدیمی «آیا باید هنرمند را از اثرش جدا کرد؟» را به صدر گفت‌وگوهای فرهنگی بازگرداند.

مستند «آلن علیه فارو» (Allen v. Farrow) فراتر از یک روایت رسانه‌ای یا حقوقی، جایگاهی آموزشی و پژوهشی پیدا کرده است. این اثر برای دانشجویان رشته‌های حقوق، روان‌شناسی و مطالعات رسانه، نمونه‌ای زنده از تعامل میان نظام قضایی، قدرت رسانه‌ها و تجربهٔ انسانی قربانیان به شمار می‌رود. بازخوانی پرونده‌ای که در آن شهرت و اعتبار هنری در برابر عدالت قضایی قرار گرفته، به دانشجویان حقوق امکان می‌دهد پیچیدگی‌های واقعی پرونده‌های مشابه را بهتر درک کنند.

از منظر روان‌شناسی، مستند نشان می‌دهد تجربهٔ سوءاستفاده چگونه می‌تواند آثار بلندمدتی بر ذهن و زندگی قربانیان برجای بگذارد. روایت دیلن فارو همراه با تحلیل کارشناسان، فرصتی برای دانشجویان و پژوهشگران فراهم می‌آورد تا تأثیرات روانی چنین تجربه‌هایی را در سطح فردی و خانوادگی بررسی کنند.

در حوزهٔ رسانه، این مجموعه نمونه‌ای روشن از قدرت رسانه‌ها در شکل‌دهی به افکار عمومی است. دانشجویان ارتباطات و روزنامه‌نگاری می‌توانند بیاموزند که انتخاب تیترها، تصاویر و زاویهٔ روایت چگونه قادر است حقیقت اجتماعی را تغییر دهد یا تثبیت کند. همین نگاه انتقادی، مستند را به ابزاری ارزشمند در مطالعات رسانه‌ای بدل ساخته است.

به همین دلیل، «آلن علیه فارو» نه یک مستند صرفاً سینمایی، که متنی آموزشی چندرشته‌ای است که قابلیت استفاده در کلاس‌های دانشگاهی و پژوهش‌های علمی را دارد؛ اثری که هم روایت شخصی را برجسته می‌کند و هم نقد اجتماعی و فرهنگی را پیش می‌برد.

تمرکز بر صدای دیلن فارو و روایت میا فارو، اثر را به تجربه‌ای انسانی و عاطفی تبدیل کرده است. در برابر آن، بازخوانی جایگاه و نفوذ وودی آلن، نقدی بر فرهنگ هالیوود و نقش شهرت در شکل‌دهی به افکار عمومی ارائه می‌دهد. این تضاد میان روایت قربانی و قدرت هنرمند، عمق و پیچیدگی خاصی به مستند بخشیده و آن را از یک گزارش ساده فراتر برده است.

موافقان وودی آلن معمولاً مستند «آلن در مقابل فارو» را اثری یک‌طرفه و جانبدارانه می‌دانند که شواهد، مدارک و روایت‌های مخالف را کم‌تر بازتاب داده است. آن‌ها معتقدند مستند بیش‌تر به روایت خانواده فارو و دیلان توجه نشان می‌دهد و پاسخ‌های آلن و اسناد دفاعی او مطرح نشده یا به شکل کامل و مستقل بررسی نشده‌اند. منتقدانِ طرفدار وودی آلن اشاره می‌کنند که مستندسازان از شواهد دادگاهی، گزارش‌های پلیس، و نتیجه نهایی تحقیقات حقوقی (که آلن تبرئه شده یا جرم او اثبات نشده) چشم‌پوشی کرده‌اند و روایت را به‌شدت تحت تأثیر احساسات و فضای جنبش MeToo# ساخته‌اند.

در سال‌های گذشته، برخی بازیگران سرشناس هالیوود حمایت خود را از وودی آلن ابراز کرده‌اند یا نسبت به اتهامات وارده نسبت به او تردید نشان داده‌اند. مهم‌ترین این چهره‌ها عبارت‌اند از:

• اسکارلت جوهانسون: او نزدیکی حرفه‌ای و شخصی زیادی با وودی آلن داشته و در مصاحبه‌های مختلف اعلام کرده که به او اعتماد دارد و حتی پس از اتهامات، حاضر است دوباره با او همکاری کند.
• دایان کیتون: بازیگر قدیمی و دوست دوران طولانی وودی آلن، همواره از او دفاع کرده و نسبت به راستی اتهامات تردید نشان داده است.
• خاویر باردم: این بازیگر اسپانیایی اعلام کرد که دلیلی برای عدم همکاری مجدد با آلن نمی‌بیند و اتهامات را فاقد شواهد کافی دانسته است.
• پنلوپه کروز: هرچند با احتیاط، اما نسبت به آلن رویکرد مثبتی داشته و در مواردی از همکارهای قبلی خود با او دفاع کرده است.
• جود لا، جولی کریستی و جفری راش نیز از دیگر بازیگران سرشناسی هستند که حمایت یا همکاری خود با آلن را هیچ‌وقت زیر سؤال نبرده‌اند یا بر برائت حقوقی او تأکید ورزیده‌اند.

البته با گذر زمان و افزایش فشار افکار عمومی، برخی چهره‌ها موضع‌گیری‌شان را تغییر داده‌اند، اما نام‌های بالا از اصلی‌ترین حامیان یا مدافعان وودی آلن در میان بازیگران شناخته می‌شوند.

در مستند «آلن در مقابل فارو»، سون-یی پرِوین نقش مهمی به‌عنوان همسر وودی آلن و یکی از مدافعان اصلی او ایفا می‌کند. هرچند حضور مستقیم او در مصاحبه‌های اصلی کمتر از برخی دیگر است، اما روایت‌های مستند تأکید زیادی بر ارتباط و زندگی خانوادگی او با وودی آلن دارند.

سون-یی پرِوین در مصاحبه‌هایی که خارج از مستند منتشر شده‌اند، صراحتاً اتهامات علیه وودی آلن را رد و از او حمایت کرده است. او روایت می‌کند که اتهامات دیلان فارو فاقد اعتبار بوده و آن‌ها را بیشتر ناشی از اختلافات خانوادگی و نفوذ میا فارو می‌داند. سون-یی بارها اعلام کرده رابطه او با آلن صمیمی، صادقانه و مبتنی بر احترام متقابل است و در مصاحبه‌ای مشهور با نیویورک تایمز از رفتار مادرخوانده‌اش انتقاد کرده و وودی آلن را «مهربان‌ترین و باارزش‌ترین فرد» زندگی خود نامیده است.

در کل، نقش سون-یی در مستند به عنوان فرد مقابل ادعاهای فارو و مدافع جدی شخصیت آلن برجسته است، اما تأکید تاریخ مستند بیشتر بر اثرات روانی و خانوادگی این رابطه و اشارات انتقادی وی نسبت به روایت‌های مخالف است.

در نهایت، مستند چهار قسمتی «آلن علیه فارو» هم به‌عنوان یک مستند سینمایی و هم به‌عنوان متنی آموزشی و تحلیلی ارزشمند شناخته می‌شود. جایگاه این اثر در تاریخ مستندهای تحقیقی، به‌عنوان نمونه‌ای شاخص از ترکیب روایت شخصی و نقد اجتماعی تثبیت شده است؛ اثری که مخاطب را به اندیشیدن دربارهٔ نسبت میان عدالت و قدرت، قربانی و جامعه، و هنر و حقیقت دعوت می‌کند.