مستند «سرگیجه کیم نواک» در ونیز | اعترافات یک اسطوره منزوی

در گزارشی از ورایتی، مستند «سرگیجهٔ کیم نواک» (Kim Novak’s Vertigo) ساختهٔ الکساندر اُ. فیلیپ در جشنوارهٔ فیلم ونیز رونمایی شد؛ اثری ۷۷ دقیقه‌ای که با ترکیب تصاویر آرشیوی نادر و روایت‌های شخصی کیم نواک، مسیر زندگی او را از ستارهٔ دههٔ پنجاه تا هنرمندی منزوی در ایالت اورگن دنبال می‌کند.

نواک که اکنون ۹۲ سال دارد، در این مستند از تصمیمش برای ترک هالیوود در سال ۱۹۶۶ سخن می‌گوید؛ تصمیمی که به گفتهٔ خودش، «درست‌ترین کار» در اوج شهرت بود. او در گفت‌وگویی با فیلیپ اظهار داشته:

ساخت این فیلم مثل فرصتی بود برای جمع‌بندی زندگی‌ام. مثل اعتراف‌نامه‌ای که در آن، چیزهایی را بیان کردم که واقعاً برایم اهمیت داشتند.

این مستند، برخلاف بیوگرافی‌های مرسوم، بیشتر به درونیات و خاطرات شخصی نواک می‌پردازد. فیلیپ نیز گفته است:

این فیلم نه یک گلچین افتخارات، بلکه پرتره‌ای احساسی از انسانی است که در جست‌وجوی حقیقت شخصی‌اش بوده.

در بخشی از فیلم، نواک از رابطهٔ پیچیده‌اش با زیبایی ظاهری می‌گوید؛ زیبایی‌ای که آن را «تاجی از خار» توصیف می‌کند. او معتقد است که ظاهرش باعث شد نقش‌هایی به او پیشنهاد شود که بیشتر بر ظاهر تمرکز داشتند تا احساسات درونی.

طبق سخنان نواک، یکی از لحظات احساسی فیلم، زمانی است که وی جعبه‌ای قدیمی را باز می‌کند که لباس خاکستری شخصیت «مادلین» در فیلم «سرگیجه» آلفرد هیچکاک در آن نگهداری می‌شد. او می‌گوید:

آن لباس همیشه برایم مثل یک لباس تنگ و خشک بود، اما حالا که آن را لمس کردم، نرم شده بود. مثل خودم که با گذر زمان نرم‌تر شده‌ام.

فیلیپ همچنین از تجربهٔ جست‌وجو در اتاق زیرشیروانی نواک می‌گوید؛ جایی که پر بود از عکس‌ها، دفترچه‌ها و خاطراتی که حتی خود نواک سال‌ها فراموش کرده بود. این کشف‌ها، به گفتهٔ کارگردان، ستون احساسی مستند را شکل داده‌اند.

در نهایت، جشنوارهٔ ونیز با اهدای شیر طلایی افتخاری به کیم نواک، از او به‌عنوان «ستاره‌ای رهاشده، شورشی در قلب هالیوود و هنرمندی که رؤیاهای سینمادوستان را روشن کرد» تجلیل کرد.